İnsanların genellikle iniş -çıkışları vardır… O çıkışların yorgunluğu bazen öğle bir üzerinize çökerki o an tarifsizdir… kayıpların, hayattan göç edenlerin, kırgınlıkların, özlemlerin, sevdiklerin için endişelerin hepsinin toplamına birde yılları kat ettiğin yaşın yorgun düşürür…ve sizi inişlerin son noktasına getirir… Bunlardan biride benim anneciğim Yıldız Saran dı… ilk defa bu kadar nefessiz kaldığını görmüştüm… yollarımız Korhan ÖzduruÖzduru ‘ya kesişti… Ne mi oldu?… dediğinizi duyar gibiyim… Anneciğim ile görüşmeye giderken inanın bende ona çok inanasım gelmese de kesişen yola çıktık… Sonuç; anneciğimin yüzü gülüyor, hayata tekrar sarılan yine mücadeleci ve benim gökyüzümün parlayan ışığı ile birlikteyim… Bence; Yollarınızın rotasını da güvenilir odak noktasını da sizler, ocak korhan özduru kardeşimize çevirin derim… Eminim sizler de ” bu mudur? “dediğiniz her şeyin sonunda mutlulukla “evettt işte budur “diyeceksiniz !… Ben yaşayan gözlemliyen biri olarak yazdım… Ve inanın bende kendimi hazır hissettiğim ilk fırsatta yolumun rotası ve odak noktası mutlaka ocak korhan özduru olacaktır… Sağlık, başarı, mutluluk,öz güven ve tertemiz bir beden için ve en önemlisi kendiniz için bir iyilik yapın… Teşekkürler ocak korkan özduru … Benim parlayan yol göstericim anneciğimin ışığını tekrar bana kazandırdığın için… İyiki varsın kardeşim…